၇. ၅.
၂၀၁၅ ရက္ နံနက္က ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖုိ႔ၿမိဳ႕ကေန ဒိန္းမက္ႏိုင္ငံ ဘားမင္းၿမိဳ႕ကုိ
ရထားစီးၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒိန္းမက္မွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိသားစုမ်ားရဲ့
ပင့္ဖိတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ၊ နံနက္ ၆ း ၃၈ နာရီမွ စထြက္တဲ့ရထားဟာ ဘာမင္းၿမိဳ႕ကုိ
ညေန ၅ း ၄၅ နာရီမွာ ေရာက္႐ိွခဲ့ပါတယ္။ ဘာမင္းဘူတာကုိ ေရာက္႐ိွတယ္ဆုိရင္ပဲ
အသင့္ေစာင့္ ႀကိဳေနၾက တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ကားနဲ႔ ဗုဒၶရံသီေက်ာင္းကုိ
ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶရံသီ မိသားစု မ်ား သဒၶါထက္ထက္သန္သန္နဲ႔
ေန႔စဥ္ဆြမ္းခဲဖြယ္မ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾက၊ သူတုိ႔အားလပ္ရက္ မ်ားမွာ ေဒသႏၱရ
ဗဟုသုတအေနနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ၾကလုိ႔လည္း အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္လ်က္ ႐ိွပါတယ္။
ရထားေပၚမွာ
တစ္ေန႔တာစီးၿပီးလုိက္လာခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေယာက္တည္း စာအုပ္ေလးဖတ္လုိက္
ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ ဟုိဟုိဒီဒီအေတြးေတြေရာက္လုိက္နဲ႔ပဲ လုိက္ပါ လာခဲ့တာပါ၊
ရထားတစ္စီးလုံးမွာ ထုိင္ခုံျပည့္ ခရီးသည္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေပမယ့္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ
သိကၽြမ္းသူ မပါခဲ့ပါဘူး၊ အတူတူယွဥ္တြဲ ထုိင္ေနၾကေပမယ့္ သူ႔ကုိလည္း ကုိယ္မသိ သလုိ
ကုိယ့္ကုိလည္း သူတုိ႔မသိခဲ့ေပမယ့္ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္မႈကုိေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ အေနနဲ႔
ျပဳၾကပါတယ္၊ ဒီခရီးသည္ေတြ အားလုံးရဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ လုိရာခရီးကုိ ေရာက္ဖုိ႔ရန္
စီးနင္းလုိက္ ပါလာၾကတာပါ၊ တစ္ဦးတည္းလုိက္ပါလာသူေတြ၊ မိသားစုလုိက္ လုိက္ပါလာၾကသူေတြ
သူငယ္ ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းၿပီး လုိက္ပါလာၾကသူေတြ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ပညာတတ္ ပညာမဲ့ စသည္ျဖင့္
အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ လုိက္ပါလာၾကတာပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လာၾက သူေတြကေတာ့ ေျပာလုိက္ ဆုိလုိက္
ရယ္လုိက္ ေမာလုိက္နဲ႔ လုိက္ပါလာၾကသလုိ၊ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း စာအုပ္ စာေစာင္ေတြ ဖတ္ၿပီး
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုိက္ပါလာၾကသူေတြနဲ႔ မ်ိဳးစုံပါပဲ၊ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ဂိတ္ဆုံး ေရာက္ရင္
အားလုံး ဆင္းသြားၾကရတာပါပဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လမ္းခုလပ္မွာပဲ ဆင္းၿပီး လမ္းခုလပ္မွာ ထပ္တက္ လုိက္လာၾကသူေတြလည္း
ႀကဳံေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ဂိတ္ဆုံး မေရာက္ခင္ကေတာ့ ဆင္းသူဆင္း တက္သူတက္နဲ႔ပါပဲ။
ဆင္းသြားၾကသူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ့္ အထုပ္အပိုးေလးေတြ ကုိယ္စီယူလုိ႔
ဆင္းသြားၾကသလုိ တက္လာသူေတြကလည္း ထုိ႔နည္းတူ အထုပ္အပုိး အိတ္ေတြ ယူေဆာင္ၿပီးတက္လာၾကပါတယ္။
ခရီးသြား အခ်င္းခ်င္း ဆင္းသြား လုိက္ၾက၊ အသစ္တက္လာ လုိက္ၾကနဲ႔
လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကပုံကုိ ၾကည့္ရင္း ဒုိ႔တစ္ေတြလည္း ရထားစီး ခရီးသြားေတြလုိ သံသရာခရီးသြားေတြပါလားဆုိတာရယ္၊
ရထားစီးခရီးသည္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိရင္ ေရာက္မယ္ဆုိတဲ့ ေရာက္႐ိွရမယ့္ အခ်ိန္ကုိ
သိႏိုင္ေပမယ့္ သံသရာ ခရီးသည္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဒုိ႔တစ္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးဆုံးကုိ
ေရာက္မယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သံသရာရထားခုတ္ေမာင္းတာကုိ
လုိက္ပါစီးနင္းေနရအုံးမယ္ဆုိတာကုိေတာ့ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသးပါ လားလုိ႔လဲ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔
စဥ္းစားဆင္ျခင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္
တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သံသရာခရီးရဲ့ အဆုံးကုိ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသးေပမယ့္ တစ္ဘ၀ တာခရီး
ဘယ္ေတာ့ဆုံးမယ္ဆုိတာကုိေတာ့ လွမ္းျမင္ေနၾကရပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္တစ္ရာရဲ့အတြင္းမွာ
တစ္ဘ၀တာရဲ့ ရထားခရီးစဥ္ကေတာ့ အဆုံးသတ္မွာေသခ်ာပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူ႔ဘ၀ဆုိတဲ့
ရထားေပၚက ဆင္းၾကရမွာပါ။ ဒီလူ႔ဘ၀ဆုိတဲ့ ရထားခရီးစဥ္ထဲမွာ မိသားစုေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြ ပညာတတ္ ပညာမဲ့၊ ရာထူး႐ိွ ရာထူးမဲ့၊ ဂုဏ္႐ိွ ဂုဏ္မဲ့ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ၊
စာရိတၱေကာင္း မေကာင္း စသည္ျဖင့္ အသီးသီးေတြ႔ႀကဳံ ေနထုိင္ၾကရင္း သြားလာလႈပ္႐ွား
ျပဳမူရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔
ဆုံးပါးသြားၾကသူေတြ၊ အလယ္အလတ္မွာ ဆုံးပါးသြားၾကသူေတြ၊ အသက္အ႐ြယ္ရမွ ဆုံးပါးသြားၾကတဲ့သူေတြ
မ်ားစြာ႐ိွၾကသလုိ ေမြးဖြားလာ ၾကသူေတြဟာလည္း မ်ားစြာပါပဲ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ႀကဳံေနၾကရတဲ့
ရထားစီးခရီးသည္မ်ားလုိပဲ ဆင္းသူဆင္း တက္သူ တက္နဲ႔ သြားလာေနၾကရ ႐ွင္သန္ေနၾကရတာပါ။ ရထားစီး
ခရီးသည္ေတြ ဆင္းသြားတဲ့အခါမွာ အသီးသီး ကုိယ္ပုိင္အထုပ္အပိုးေလးေတြ ပါသြားၾကသလုိ၊
တက္လာတဲ့ အခါမွာလည္း ကုိယ္ပုိင္အထုပ္အပုိးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ပါ။ ထို႔အတူပါပဲ
ဒုိ႔တစ္ေတြလည္း ဘ၀ရထား ေပၚက အခ်ိန္တန္လုိ႔ ဆင္းသြားရရင္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ အတူ
ဘာေတြယူေဆာင္ၿပီး ဆင္းသြားၾကမွာ လဲ၊ ျပန္တက္လာတဲ့ အခါမွာလည္း ဘာေတြယူေဆာင္ၿပီး
ျပန္တက္မွာလာမွာလဲဆုိတာရယ္၊ တစ္ခဏတာ စီးနင္းလုိက္ပါၾကတဲ့ ရထားစီးခရီးသည္ေတြေတာင္
ကိုယ္ပုိင္အထုပ္ေလးေတြနဲ႔ သြားလာၾကတာပါ၊ တစ္ဘ၀တာ စီးနင္းလိုက္ပါေနၾကတဲ့
မိမိတုိ႔တစ္ေတြဟာလည္း ကုိယ္ပုိင္ အေနနဲ႔ ဘာေတြကုိ ယူေဆာင္ သယ္ေဆာင္ၿပီးေတာ့သြားၾကမွာလဲ၊ မိမိတုိ႔ ယူေဆာင္ သယ္ေဆာင္သြားတဲ့အရာ၊ ယူေဆာင္ သယ္ေဆာင္လာတဲ့
အရာေပၚမူတည္ၿပီး ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲကုိ ခံစားၾကရမွာပါလားဆုိတဲ့ အေတြးမ်ား ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ
ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။
႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
0 comments:
Post a Comment