စာေရးသူ Viva Voce ကိစၥမ်ားၿပီးတဲ့ေန႔မွာပဲ ဆရာႀကီးက သူ႔ရဲ့အိမ္ကုိ အလည္လုိက္ရန္ ဖိတ္ ပါတယ္။ အားတဲ့တစ္ရက္ရက္မွ ၾကြမယ့္အေၾကာင္း ေျပာၿပီး Thesis Section မွ အသီးသီး လမ္းခြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ တကၠသုိလ္မွာ ဆုံျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔ သူအိမ္ကုိ ဆြမ္းစားၾကြဖုိ႔ ဖိတ္မံပါတယ္။ သူ႔အိမ္သုိ႔ လာရမယ့္ လိပ္စာကုိလည္း ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီးေပးတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း ၁၂ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာႀကီးအိမ္ကုိ ၾကြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့အိမ္က တကၠသုိလ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းလွပါတယ္။ ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္နဲ႔ သြားရပါ တယ္၊ ၂ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအရ ဆြမ္းစားလုိ႔ ေျပာရေပ မယ့္ ဆရာႀကီးက ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ထုံးစံအရ ထမင္းစားဖိတ္မံျခင္းလုိ႔ ေျပာရမွာ ပါပဲ။ ဆရာႀကီးေနတဲ့ အိမ္ကလည္း ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေကာလိပ္ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပါ။ သရက္ပင္၊ ပိႏၷဲပင္ စတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားနဲ႔ အုံ႔ဆုိင္းေနတဲ့ ေကာလိပ္ ေက်ာင္း၀န္းႀကီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀န္းႀကီး အရိပ္အာ၀ါသ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးပါပဲ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းမွာပဲ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းႀကီးကို ခန႔္ျငားထည္ ၀ါစြာ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။ စာေရးသူကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ ေခၚသြားၿပီး သူတုိ႔ ဟိႏၵဴဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကုိ ႐ွင္းျပပါတယ္၊ စာေရးသူကလည္း စိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဟိႏၵဴဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကုိ ေလ့လာခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ သင္ လည္း သင္ခဲ့ရေၾကာင္းတုိ႔ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ စာေရးသူကုိ ေခၚသြားေပမယ့္ ဓာတ္ပုံမ႐ုိက္ရန္ေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိတာေတာ့ စာေရးသူလည္း မေမးျဖစ္ခဲ့သလုိ သူကလည္း မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ့ Rule အရလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ မသင့္ေတာ္ဘူးလုိ႔ထင္လုိ႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ 
စာေရးသူ ဘုံေဘတကၠသုိလ္သုိ႔ စေရာက္တဲ့ ႏွစ္က ဗုဒၶဂယာေဒသကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္တုန္း ဂယာမွာ႐ိွတဲ့ မဂဓတကၠသုိလ္၊ ဗာရာဏသီမွာ႐ိွတဲ့ B H U တကၠသုိလ္တုိ႔ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။ B H U တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက တကၠသုိလ္၀န္းထဲမွာ ႐ိွတဲ့ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း ကုိ လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ ဧည့္ပရိသတ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေန႔စဥ္လာေရာက္ေလ့႐ိွၾကပါတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ လည္း ခန္႔ျငားတင့္တယ္လွပါတယ္။ အေဆာက္အဦးအျပင္ကေနေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္တာေတြကုိ ခြင့္ျပဳ ေသာ္လည္း ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ကုိ ကန္႔သက္တားျမစ္ထားပါတယ္။ ဘာသာ တစ္ခုကုိ သူတုိ႔လည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကတာကုိ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အယူအဆနဲ႔ သူတုိ႔ပဲေလလုိ႔ စိတ္ထားမွာ ေတြးျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ စာေရးသူအထင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္လို႔ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ မျပဳတာျဖစ္မယ္လုိ႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။
ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔အိမ္ကုိ ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္၊ အိမ္မွာေတာ့ သူ႔တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတည္း ေနၾကပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္႐ိွတယ္။ အားလုံး အိမ္ေထာင္ျပဳသြားၾကၿပီလုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ စာေပသမားမ်ားေနတဲ့ အိမ္မုိ႔လုိ႔ထင္တယ္၊ မိသားစု Library လုပ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ က်န္တာေတာ့ အထူးတလည္ ဘာမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအရ သက္သတ္လြတ္ကုိပဲ စားသုံးၾကတယ္။ စာေရးသူအတြက္ စတီးလင္ဗန္းမွာ ထမင္းတစ္ပုံ၊ သက္သတ္လြတ္ ဟင္းႏွစ္ပုံ၊ မုံ႔တစ္ပုံ၊ ခ်ာပါတီ တစ္ပုံ ထားေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပဲဟင္းေလးက သီးသန္႔ တစ္ပန္းကန္ျပင္ထားေပးပါတယ္။ ဒါဟာ သူတုိ႔ ထုံးစံအရ ေန႔စဥ္ စားသုံးေလ့႐ိွတဲ့ မိသားစု စားေတာ္ပြဲေလးပဲ ျဖစ္မွာလုိ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ အေတြး၀င္သြားမိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေလး အျဖစ္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေဒါက္တာခ်င္း တူသြားလုိ႔ ခ်ီးေျမွာက္တဲ့ အေနနဲ႔ ဖိတ္တာျဖစ္မွာပါလုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားကုိလည္း ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိပါတယ္၊ ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေလမလားဆုိတဲ့ အေတြးေတာ့ ၀င္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ ပင့္ဖိတ္တယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ အမွတ္တရလည္း ျဖစ္ရသလုိ ဂုဏ္လည္းယူမိပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment