ငယ္သူငယ္ခ်င္းထံမွ
အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္ၾကမယ့္အေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ တယ္။ ငယ္စဥ္
တြဲဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ယူခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းၿပီး ကုသုိလ္ ျပဳၾကမယ့္ပြဲပါ။
က်င္းပျပဳလုပ္မယ့္ ေန႔က ၂၆. ၀၄. ၂၀၁၅ ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔ပါ။
အဲဒီေန႔မွာ ၁၉၈၃၊ ၈၄၊ ၈၅ ခုႏွစ္မ်ားတြင္
ပညာသင္ခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေဟာင္းမ်ား စုေပါင္း၍ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ
က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီပြဲသို႔ စာေရးသူလည္း သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၇. ၀၄. ၂၀၁၅
ရက္ေန႔မွာေတာ့ စာေရးသူ ျပည္ပထြက္ဖုိ႔ ဇာတိၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ အထုပ္အပိုးေတြျပင္ဆင္ၿပီး
လာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္မလာခင္ နံနက္မွာ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကုိ ဦးေဆာင္က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းဆက္ၿပီး အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ အေၾကာင္း ေမးျမန္းရင္း ျပည္ပျပန္ထြက္ဖုိ႔
ဒီေန႔ပဲ ရန္ကုန္ကုိ သြားမယ့္ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူလည္း ရန္ကုန္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာတာနဲ႔ ကားေနရာစီစဥ္ၿပီး ၀င္ေခၚဖုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူထံ သူငယ္ခ်င္း
ေရာက္ေတာ့ ခဏေစာင့္ဖုိ႔ ဆရာမ မွာလုိက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆရာမလည္း သူ႔အိမ္ကေန ထြက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာတာနဲ႔ ေခတၱေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ဆုိကၠားတစ္စီးနဲ႔ ေရးႀကီး သုတ္ျပာ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ တပည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေရးသူကုိ န၀ကမၼ ထည့္ထားတဲ့ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကပ္လွဴပါတယ္။
ကားကလည္း ထြက္ဖုိ႔ေစာင့္ေနတာနဲ႔ ႐ွည္႐ွည္ ေ၀းေ၀း မေျပာျဖစ္ဘဲ ႏႈတ္ဆက္႐ုံပဲ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ စာအိတ္ကုိ ဖြင့္မေဖာက္ျဖစ္ေသးဘဲ
၀ယ္ခ်မ္းစရာ႐ိွတာေတြ ၀ယ္၊ ျပင္ဆင္ စရာ႐ိွတာေတြ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။
ညပုိင္းေရာက္မွ စာအိတ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ၀တၳဳေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလွဴလုိက္တာကုိ
သိ႐ိွခဲ့ရပါတယ္။ ျပည္ပထြက္မယ့္အေၾကာင္း အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေန႔မွာ ေျပာခဲ့ရင္ အခုလုိ လွဴလုိက္မွာေတြးမိလုိ႔
မေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္၊ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပလုိက္တဲ့ အတြက္ သိ႐ိွသြားၿပီး လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားတာပါ။
စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကလည္း ေက်းလက္ေတာ႐ြာေလးကုိ ေန႔စဥ္လာၿပီး အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ
ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့၊ အ႐ြယ္ေရာက္ လာၿပီျဖစ္တဲ့ အခု အခ်ိန္တုိင္ေအာင္လည္း တပည့္ကုိ တတ္ႏိုင္သမွ်
ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမရဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ ေစတနာ၊ စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္ထား၊ တပည့္မ်ား အေပၚမွာ သားသမီးပမာ
ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တာကုိ ေတြ႔ျမင္သိ႐ိွခဲ့ ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ အတုိင္းမသိေအာင္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္
ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ တပည့္မ်ားအေပၚ သား သမီးမ်ားပမာ ေက်ာသား
ရင္သား မခြဲျခားဘဲ တတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ ျမတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ အျပည့္ အ၀ထားပါလားဆုိတာ
တပည့္ကုိယ္တုိင္ လက္ေတြ႔ခံစား သိ႐ိွခဲ့ရ၊ နားလည္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆရာမ န၀ကမၼမ်ားလွဴလုိက္တဲ့အေၾကာင္း အားနာတဲ့ေၾကာင္း၊ အၿမဲလည္း
သတိရပါေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေရႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔ လာတဲ့ပုံကုိလည္း ျမင္ေယာင္ေနခဲ့မိတယ္။
မထင္မွတ္ဘဲ ဆရာ၊ ဆရာမ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ေရာ
သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ပါ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိ
ေျပးျမင္ေယာင္မိခဲ့သလုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ တပည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့
စာေရးသူအေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာကုိပါ သိ႐ိွခြင့္ နားလည္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပမွ
ထပ္မံသိခြင့္ရခဲ့တာက ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ပင္စင္ယူသြားၿပီဆုိတာ ရယ္၊ တပည့္ျဖစ္တဲ့
စာေရးသူကုိ အိမ္ပင့္ၿပီး အလွဴအတန္း ျပဳလုပ္ခ်င္တာရယ္တုိ႔ကုိ ေျပာတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊
စာေရးသူ ျပည္ပထြက္မွာမုိ႔ အခုလုိ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္တာျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကုိ မေမ့
ႏိုင္ဖြယ္ရာ ေျပာျပလုိ႔ သိ႐ိွခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအရာအားလုံးဟာ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ
အမွတ္ရ ေစခဲ့တဲ့ ေန႔မ်ားစြာထဲက ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။
႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
0 comments:
Post a Comment