အ႐ွင္ပညာ၀ံသ

အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးထဲတြင္ ဆရာသည္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ ဆရာသည္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာဟူ၍ အသီးသီးရွိ၏။ ထိုဆရာအသီးသီးတုိ႔ထံမွ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ယူၾကရ၏။ ဆရာတုိ႔၏ သြန္သင္ျပသမႈေၾကာင့္ အေကာင္း အဆုိး၊ အေၾကာင္း အက်ိဳးတုိ႔ကို ေ၀ဖန္စိစစ္ ခြဲျခားႏိုင္၏။ ဆရာတုိ႔သည္ လည္း မိမိတုိ႔ထံမွ ပညာရည္ႏို႔ေသာက္စုိ႔ၾကေသာ တပည့္မ်ားစြာတုိ႔အား ေက်ာသား ရင္သားမခြဲျခားဘဲ အတတ္ ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးေလ့႐ိွၾက၏။ တတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာ၊ လိမၼာယဥ္ေက်းေစခ်င္ေသာ ေစတနာ အျပည့္အ၀ထားကာ သင္ၾကားေပးၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာမ်ားကို အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးထဲတြင္ ထည့္ သြင္းထားျခင္းျဖစ္၏။

ဆရာအားလုံးထဲတြင္ အျမတ္ဆုံးေသာဆရာ၊ အသာလြန္ဆုံးေသာဆရာ၊ အႏိႈင္းမဲ့ဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံျပည့္၀ ေသာ ဆရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သတၳာ ေဒ၀ မႏုႆာနံ = လူ၊ နတ္တုိ႔၏ဆရာဟု ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ကုိးပါးထဲတြင္ ထည့္သြင္းထားျခင္းျဖစ္၏။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လူ၊ နတ္တုိ႔၏ ဆရာတစ္ဆူအျဖစ္ ထည့္သြင္းရျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးထဲတြင္ ပါ၀င္ရျခင္းကုိ ၾကည့္လွ်င္ ဆရာတင္ထုိက္ေသာဂုဏ္၊ ေလးစားထိုက္ ေသာဂုဏ္၊ ျမတ္ႏိုးထုိက္ေသာဂုဏ္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံေနသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေ၀ေနယ်တုိ႔အတြက္ အနစ္နာခံကာ ပါရမီေတာ္မ်ားကုိ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ၿပီး ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ၿပီး သည္မွစ၍ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာတုိ႔၏ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာအလုိ႔ငွာ အ၀ိဇၨာအေမွာင္ထုကုိ ႐ွင္းလင္းေပးခဲ့၏။ ၀ိဇၨာ အလင္းေရာင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သစၥာအလင္းေရာင္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပေတာ္မူခဲ့၏။ ေ၀ေနယ်တုိ႔၏ အပူ ေသာကမီးကုိ ၿငိမ္းေအးေစမည့္ ဓမၼေဆးကုိ တုိက္ေကၽြးေပးခဲ့၏။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဓမၼေဆး၊ ဓမၼေရေအးကုိ နည္းမွန္ လမ္းမွန္အတုိင္း လုိက္နာေဆာင္႐ြက္ၾကသူ၊ ေသာက္သုံးၾကသူတိုင္း ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ျပည့္စုံမႈကုိ အျပည့္အ၀ ရ႐ိွခံစားခဲ့ၾကရ၏။ ဓမၼေဆးကုိ ေသာက္သုံးခြင့္ရပါက ခ်မ္းသာသုခကုိ ေပးစြမ္းႏိုင္မည့္သူမ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္လွ်င္လည္း ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေ႐ြး၊ ေန႔ ညဥ့္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္အခါမေ႐ြး၊ ေနရပ္ေဒသမေ႐ြး၊ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ မႈကုိ ပဓာန မထားဘဲ အေရာက္သြား၍ တုိက္ေကၽြးေတာ္မူခ့ဲ၏။ ေပးဆပ္လုိမႈ၊ ခ်မ္းသာလုိမႈ သက္သက္သာ အဓိက ထား၍ ၾကြေရာက္ေတာ္မူျခင္းလည္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာတုိ႔၏ အေလးအနက္ ဦးခုိက္ပူေဇာ္မႈကုိ ခံယူေတာ္မူထိုက္သည့္ ဆရာတစ္ဆူဟု ဆုိထားျခင္းျဖစ္၏။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ဆရာမ်ိဳးကား ျမတ္စြာဘုရား တစ္ပါးတည္းသာ႐ွိပါ၏။ အတုမ႐ိွေသာ ဆရာ၊ အတူမ႐ိွေသာ ဆရာျမတ္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ေတြ႔ႀကဳံ ရရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း အတုမ႐ိွေသာ ဆရာ၊ အတူမ႐ိွေသာ ဆရာကဲ့သုိ႔ဆရာမ်ိဳးကုိ ႏိႈင္း ယွဥ္၍ မရႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္ထားျမင့္ျမတ္စြာျဖင့္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားျပသေပးေနၾက ေသာ ဆရာမ်ားလည္း ဤေလာကတြင္ မ်ားစြာ႐ိွပါ၏။ ထုိဆရာမ်ားကိုလည္း ႐ုိေသသင့္၊ ျမတ္ႏိုင္းသင့္လွပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အနေႏၲာအနႏၲငါးပါးတြင္ ထည့္သြင္း၍ တံဆိပ္ခပ္ႏွိပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆရာတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္ကား အလြန္ျဖဴစင္လွ၏။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရာမွာလည္း အလြန္စင္ ၾကယ္လွ၏။ သမၼာအာဇီ၀လည္းက်လွ၏။ ဆရာမ်ားသည္ တပည့္မ်ားအေပၚ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ၊ အၾကင္နာ၊ နည္းနာဟူေသာ နာငါးနာထားကာ သင္ၾကားေပးေလ့႐ိွၾက၏။ တပည့္မ်ားအေပၚ မုန္းတီး စိတ္ကင္း ႐ွင္းစြာျဖင့္ သင္ၾကားျပသေပးေလ့လည္း႐ိွၾက၏။ အျပစ္ျပ၍ ဆိုဆံုးမရသည့္အခါ လိမၼာေစခ်င္၊ သိေစခ်င္၊ တတ္ ေစခ်င္၍သာ ဆုိဆုံးမျခင္းျဖစ္၏။ မုန္းတီး၍ ဆုံးမျခင္းမ႐ိွ။ မိမိသင္ၾကား ျပသေပးလုိက္ေသာ တပည့္မ်ား ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္လာပါက ဆရာတို႔၏ စိတ္ႏွလုံး၀ယ္ ပီတိတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ဖုံးလွ်က္႐ိွ၏။ ဤသည္မွာ ဆရာတုိင္း၏ တပည့္မ်ားေပၚတြင္ ျဖစ္ေပၚေလ့႐ိွေသာ ထား႐ိွေလ့႐ိွေသာ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ေသာစိတ္ဓာတ္ပင္ျဖစ္၏။ ထု႔ုိေၾကာင့္ လည္း ဆရာမ်ားအေပၚတြင္ တပည့္မ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသၾက၊ ျမတ္ႏုိးၾကျခင္းျဖစ္၏။

ဆရာတုိ႔၏ ဂုဏ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္တြင္ အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆုံးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘး ရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပုိ႔ ဆရာတုိ႔ က်င့္ဖုိ႔၀တ္ငါးျဖာဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေဖာ္ညႊန္ ျပထားသည္ကို ေတြ႔႐ိွရ သိ႐ိွရ၏။ ဤဂုဏ္ရည္အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္အညီလည္း ေနထုိင္က်င့္သုံးၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနၾကရ၏။ ထုိ႔သုိ႔ေသာ ဂုဏ္ရည္အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ျပည့္စုံေသာေၾကာင့္လည္း ဆရာဟု ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည့္အျပင္ ျမင့္ျမတ္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ဆရာဆုိသည့္နာမည္ေ႔႐ွတြင္ ၀ိေသသနမ၍ ျမတ္ဆရာဟုပင္ တင္စားခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔ျပင္ မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း မဃေဒ၀ လကၤာသစ္၌ ရတနာတစ္ဆူ ဘသည္းအူကား နာနာ ၾကင္ၾကင္ အျပစ္ျမင္တုိင္း ၀မ္းတြင္မသုိ ဟုတ္တုိင္းဆုိ၍ က်ိဳးလုိစိတ္က ဆုံးမတတ္သူ ဆရာဟူေလာ့ ဟူ၍လည္း ဆရာႏွင့္ပတ္သက္၍ စပ္ဆုိထား၏။ တပည့္တုိ႔၏ေကာင္းက်ိဳးကို ေျမွာ္ကိုးၿပီး ၀မ္းတြင္းထဲမွာ သုိ၀ွက္မထားဘဲ ဆုိ ဆုံးမတတ္သူကိုလည္း ဆရာဟု ေခၚဆုိသင့္ေၾကာင္း မိန္႔ဆုိထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ဆရာကို ေလးစားျမတ္ႏိုးတတ္သူထဲတြင္ အ႐ွင္သာရိပုတၱရာလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္၏။ အ႐ွင္သာရိပုတၱရာ ေလာင္း ဥပတိႆသည္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္သည့္ အ႐ွင္အႆဇိထံမွ ေယဓမၼာ ေဟတုပၸ ဘ၀ါ စေသာဂါထာကို ၾကားနာလိုက္ရသျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အ႐ွင္သာရိပုတၱရာသည္ အ႐ွင္ အႆဇိ ရဟႏၲာအ႐ွင္ျမတ္အား ဆရာတစ္ဆူအျဖစ္ အေလးအျမတ္ထား၏။ က်ိန္းစက္သည့္အခါတြင္လည္း အ႐ွင္အႆဇိမေထရ္႐ိွရာအရပ္ ဦးေခါင္းထားကာ က်ိန္းစက္ေလ့႐ိွ၏ဟု မွတ္သားခဲ့ရ၏။ ဆရာကို အေလး အျမတ္ထားေသာအားျဖင့္ ဦးေခါင္းထားကာ က်ိန္းစက္ျခင္းျဖစ္၏။ ပညာအရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ဆြတ္ခူးေတာ္ မူခဲ့သည့္ အ႐ွင္ျမတ္၏ ၾကည္ညိဳဖြယ္စိတ္ဓာတ္ကား ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ အတုယူဖြယ္ ေကာင္းပုံ ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပထားသကဲ့သုိ႔ထင္ရ၏။
ေပါရိသာဒသည္ အလြန္ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ခဲ့၏။ လူသားစားသျဖင့္ တုိင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခံခဲ့ရ၏။ တစ္ရာ့တစ္ပါး ေသာ မင္းတုိ႔၏လည္ေခ်ာင္းေသြးျဖင့္ ယဇ္နတ္ပူေဇာ္ရန္စီစဥ္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း မဟာသုတေသာမမင္းထံမွ သဗၻိေရ၀ သမာေသထ စေသာ ဂါထာကို ၾကားနာလုိက္ရသျဖင့္ အကၽြတ္တရားရသြားခဲ့၏။ ဆရာအရာ၌ ထား၍ ပူေဇာ္ခဲ့ ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့၏။ တစ္ရာ့ တစ္ပါးေသာ မင္းအေပါင္းတုိ႔သည္လည္း အသက္ခ်မ္းသာရာ ရ႐ိွခဲ့ၾက၏။ ဆရာ တုိ႔၏ တပည့္မ်ားအေပၚထား႐ိွသည့္ ေမတၱာတရားႀကီးမားေသာေၾကာင့္လည္း ေလးစားျမတ္ ႏိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဤ ေ႐ွးသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူ၍လည္းေကာင္း၊ ဆရာမ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ကုိ သိနားလည္လာၾကေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ားကုိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ က်င္းပလာခဲ့ ၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ ေနၾကရ၏။ ထုိ႔ျပင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွလည္း ဆရာမ်ားေန႔ကုိ အထူးတလည္ အသိအမွတ္ျပဳ က်င္းပေပးလွ်က္ လည္း ႐ိွလာၾက၏။

ေကာင္းျမတ္ေသာမူ၊ ေကာင္းမြန္ေသာထုံးကုိ အတုယူလုိက္နာ က်င့္သုံးသည့္အေနျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ေက်ာင္း တုိက္တြင္လည္း အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ ညေနပုိင္းတြင္ က်င္းပေလ့႐ိွ၏။ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ ဟူေသာ မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္အညီ ပူေဇာ္သင့္ ပူေဇာ္ထုိက္သည့္ ဆရာအား ပူေဇာ္က်င္းပသည့္ အာစရိယပူဇာ၊ ျမတ္ဆရာပူေဇာ္ပြဲဟုပင္ ဆုိလွ်င္လည္း လြန္မည္မထင္ပါ။ ယင္းေန႔တြင္ ေက်ာင္းအမ၊ ရဟန္း အမႀကီး မိသားစုမွ ေက်ာင္းတုိက္႐ွိ စာသင္သား ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား၊ ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္ မ်ားအား အ႐ုဏ္ဆြမ္းျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္း ဧည့္ခံခဲ့၏။ တုိက္အုပ္ ဆရာေတာ္မွ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား၊ စာသင္သားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေက်ာင္းဒါယကာ၊ ေက်ာင္းဒါယိကာမမ်ား အားလုံးတုိ႔အား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပြဲ မက်င္းပခင္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ စကားကုိ ႐ွင္းလင္းေလွ်ာက္ထား ေျပာၾကား၏။ ထုိ႔ေနာက္ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္မွပင္ ညီညီဖ်ဖ် တုိင္ေပးၿပီး ဆရာေတာ္အား ေတာင္းပန္ကန္ ေတာ့ၾက၏။ ဆရာေတာ္မွ တပည့္ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေက်ာင္းဒါယကာ၊ ေက်ာင္းဒါယိ ကာမမ်ားအားလုံးကုိ ဆုေပးၿပီး တရားစကားမ်ား မိန္႔ၾကားပါ၏။

တရားစကားမ်ား မိန္႔ၾကားၿပီးေသာအခါ အားလုံးက ၿပိဳင္တူ သာဓုသုံးႀကိမ္ေခၚဆုိၾကကာ အခမ္းအနား ႐ုတ္သိမ္း လုိက္ၾက၏။ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားၿပီးဆုံးေသာအခါ တပည့္ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသူ ငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းဒါယကာ၊ ေက်ာင္းဒါယိကာမမ်ားအားလုံး ဖေရာင္းတုိင္ကိုယ္စီ မီးညွိထြန္း၍ ေက်ာင္းတုိက္ တြင္း႐ိွ ကိုးန၀င္းေစတီေတာ္ ႏွစ္ဆူအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကျပန္၏။ ဤယေန႔အာစရိယပူေဇာ္ပြဲသည္ ျမတ္ဆရာ ပူေဇာ္ပြဲ တစ္ခုတည္းဟုပင္ ထင္ရေသာ္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ ပူေဇာ္ပြဲကုိပါ ပူးတြဲက်င္းပသည့္ပြဲ၊ တရားဓမၼတုိ႔ကုိ နာယူ ပူေဇာ္ခြင့္ရသည့္ပြဲ၊ သံဃာေတာ္တုိ႔အား ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရသည့္ ပူေဇာ္ပြဲလည္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသင့္လွ၏။ ႐ုိးရာ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာႏွင့္အညီ တပည့္မ်ား၏ ညီညြတ္စြာျဖင့္ ဂ႐ုဂါရ၀ ေ႐့ွထားကာ ပူေဇာ္မႈျပဳၾကသည့္ ျမင္ကြင္း မွာ ဖူးျမင္ရသူအေပါင္း၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ သာယာၾကည္ႏူးမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈတုိ႔ႏွင့္အတူ သဒၶါစိတ္မ်ား ယုိဖိတ္မႈကုိ လည္း ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါ၏။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းလည္း စည္းလုံးညီညြတ္စြာျဖင့္ ျမတ္ဆရာပူေဇာ္ပြဲကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း၍ ဆရာအ႐ွင္ျမတ္၏ ဂုဏ္အေပါင္းကုိ ညြတ္ေျပာင္းဦးခုိက္လ်က္ ေရးသား ပူေဇာ္လုိက္ ပါ၏။